Hiyalin kıkırdak, esneklik ve dayanıklılık özellikleriyle bilinen bir tür bağ dokusudur. Kemikler kadar sert olmayan bu yapı, damarsız, esnek ve dayanıklı bir yapıya sahiptir. Kıkırdak dokusu, kemiklerdeki gibi kireçlenme eğilimi gösterebilir. Bazı köpek balıkları ve yassı balıklarda iskelet, yaşam boyu kıkırdak doku olarak kalır.

Kıkırdak hücrelerinin büyüklüğü yaklaşık olarak 15-20 mikron kadardır. Hiyalin kıkırdak, eklemlerin bulunduğu bölgelerde sürtünmeyi azaltıcı bir etki gösterir. Kıkırdak dokunun harap olması durumunda, eski haline dönmesi mümkün değildir; bu durum özellikle eklemlerde büyük önem taşır. Kireçlenme durumunda kişinin eklemlerindeki kıkırdaklar bozulur. Vücutta kıkırdak dokusu, kulak ve burun gibi organların bazı bölümlerinin çatısını oluşturur. Kemikten daha yumuşak olan kıkırdak, beyazımsı bir renge sahiptir ve kan damarları içermez. Ayrıca bükülebilir özelliktedir. Beslenmesi, dokular arasındaki sızıntılar sayesinde gerçekleşir. Kıkırdakların vücudumuzda yarı taşıyıcı bir görevi vardır.

Hiyalin kıkırdak, en yaygın kıkırdak türlerinden biridir. İsmini yarı saydam ve ışığı geçirebilen yapısından alır. Vücutta hareketli eklemlerde bulunan Hiyalin kıkırdak, kemiklerin içinde kemikleşme merkezi olarak da yer alır. Ayrıca burun, gırtlak ve nefes borusu gibi solunum yollarının duvarlarında da bulunur. Mikroskop altında incelendiğinde, bazı hücrelerin ikili ve üçlü halde birbirinden ayrılmadan durduğu görülür; bu duruma izogen gruplar denir. Hiyalin kıkırdak, içinde kolajen lifler taşımasına rağmen homojen bir yapıdadır.

Embriyonal dönemde iskelet, trake, burun ve kaburga uçlarında bulunur. Bu kıkırdakların metabolizması düşük seviyede olup, regenerasyon yeteneği yoktur. Hiyalin kıkırdağın yapısı itibariyle hücreler arası maddesi şeffaf, mavimsi ve homojen bir haldedir. Hiyalin kıkırdak, omurgalı hayvanların embriyoları ile kıkırdaklı balıkların erginlerinde iskelet görevini üstlenir. Köpek balıkları hariç diğer omurgalı hayvanların embriyoları geliştikçe, hiyalin kıkırdak dokusunun yerini kemik dokusu almaya başlar. Hiyalin kıkırdak, ergin memelilerde kaburga uçlarında, soluk borusunda, burunda ve uzun kemiklerin başında yer alır.

Eklem kıkırdakları, insan ömrünün uzamasıyla birlikte yenilenmesi zorlaşan bir yapıya sahiptir. Kıkırdak dokusunun yenilenmesi zor olduğundan, kıkırdak hücrelerinin sayısı mevcut kütlenin ancak yüzde birini oluşturur. Bu hücreler, yaş ilerledikçe azalma gösterir. Bu nedenle yenilenme olasılığı yaşla birlikte tamamen yok olur. Ayrıca kıkırdak doku, eskiden daha az kullanılırken, insan ömrünün uzaması nedeniyle daha uzun süre kullanılmak zorunda kalır.

Tazeyken ışığı yarı geçirgen, bükülgen matriksli, mavimsi gri renkli ve vücudun en yaygın kıkırdağıdır. Burun, kostaların sternuma bağlandığı ventral yüz, larinks, trakeal ve bronşiyal halkalarda ve hareketli eklemlerin yüzey kesimlerinde bulunur. Ayrıca embriyonik gelişim dönemlerinde, birçok uzun kemiğin şablonunu oluşturur. İnsanların erişkin dönemlerinde ise epifizyal plak, hiyalin kıkırdaklardan oluşur. Hiyalin kıkırdağın büyümesi, kıkırdağın gelişeceği bölgelerde mezenşimal hücrelerin uzantılarını kaybederek yuvarlaklaşması ve yoğunlaşması ile gerçekleşir. Bu süreç, kıkırdağın yaşamı boyunca kontrollü bir şekilde devam eder.